Składak

Składam się z wad
I przypinanych łat
Cudzych wyobrażeń
Własnych marzeń
Cudzych spojrzeń
Własnych dążeń
Do bycia w niebycie
Życia w rozkwicie
Z westchnień o poranku
Stojąc na ganku
Pijąc nieśpiesznie herbatę
Przyszywając kolejną łatę
Od tych co tak jak ja zamyśleni
Lawirujący w dzikiej przestrzeni
Pomiędzy tym co wypada
Bo przecież taka ich rada
By iść z ogółem stada
Zabić własne sumienie
Być jak oni… cieniem

Uważność

Nie zgubisz w sobie człowieka
Nie zgubisz tego co czeka
W emocje zaklęty krąg
Wystarczy uważność chwili
Milczeniem wymownym utkanej
Wystarczy, że ktoś za obiektywem
Przykrytym parawanem
Twojego strachu i niepewności
Odwagą Cię ugości
Pewności, że tu i teraz
Duszę Twoją otwiera
I zamknie na jednym zdjęciu
Dla Ciebie samej jutro
By siła była silną
By wiatr nie wiał złowieszczo
By chwila była Słońcem
Skąpanym w strugach deszczu
By to co ważne sercu
Zostało tu na wierzchu
Byś mógł wyciągnąć dłoń
Poczuć magię chwili
Gdy nikt nie oceniał
Gdy był
Gdy czuł Twój strach