W podziękowaniu

A jeśli spotkasz na swej drodze
Dobroć człowieka czystą i tkliwą
Przytul do serca ciepłem powitaj
Weź ją  w ramiona i taniec pląsaj
Uchroń przed światem zazdrosnych spojrzeń
Nie wzgardź i nie zdepcz
Nie śmiej też wątpić
Wszak wiara w dobro drugiego człowieka
Sprawia, że dusza przestaje błądzić

Miłości

Ucisz krytyka
Ukołysz duszę radością
Miłości czułością
Spójrz w lustro
Zostaw po drugiej stronie
Niepewność, lęk, niezdecydowanie
Kurz wczorajszych porażek
Łzami malowanych
Obejmij swój świat ramionami
Z tkliwością potraktuj odbicie
I poczuj to jedno Ci dane
Niedoskonałe cudowne życie

Żądza

Wstrzymał oddech świat
Choć był za pan brat
Z nadzieją i wiarą
Na zmianę tkaną
Radością i smutkiem
Rozpaczą i skutkiem
Życia  na krawędzi
Wciąż konsumenci
Znaczą codzienność
By mieć miast być
W ułudzie żyć
W pułapce pieniądza
Zniewala jego żądza
Oplata życia nić
Nie umiemy już śnić

Do snu

Zapachem dnia się upajam
Szampanem znaczę sekundy
Minuty zamieniam w purpurę
Godzinę przybieram nostalgią
Szczyptę uśmiechu w zagadkę pakuję
Humor rozdaję w prezencie przechodniom
Zdziwionym spojrzeniom wzruszenie ramion
Sobie zostawiam na noc
Smutki za rękę z lękiem
Samotność co po  plecach klepie tęsknotę
Kosz rozczarowań pod lampą z łez tkaną
W szufladzie pęknięte serce
Płaszcz niemożliwości z przyszytą łatą
Mędrców i koneserów ludzkich codzienności
Utulę do snu po drodze zebrane
Cudze ułomności

Stop

Czasami warto dostać w twarz
Krwią spłynie złudzeń czar
Nagle pojmiesz sens różowych okularów
Co wyzwaniem znaczą chwilę
By wzrok zmylić ociupinę
Co zdaje się tęsknotą spełnioną
Już wiesz, że tylko Twoje mrzonki
Gościły w sercu
Podawane do ust na widelcu
Twoich niemożliwości
Kłujących cudze oczy
A potem?
Bez różowych okularów
Stanął świat choć wiruje wokół
Zostały Ci tylko oprawki
Od których dostajesz czkawki
Twoje marzenia nie są spełnieniem cudzych dążeń
Wciąż uciekasz od spojrzeń